TOY Γ.ΒΑΡΟΥΦΑΚΗ - -
Η
Eurobank είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα της ελληνικής εφευρετικότητας.
Το όνομά της είναι πραξικόπημα από μόνο του.[1] Ωστόσο, πέρα από τη
σημασιολογία, για να έρθουμε και στις πρόσφατες εξελίξεις, η Eurobank
αποτελεί τρανταχτό παράδειγμα των πανέξυπνων ενεργειών του ελληνικού
κατεστημένου να εξαπατήσει τους Έλληνες και τους Ευρωπαίους
φορολογούμενους, και στη συνέχεια να διακηρύξει ένα ένδοξο ελληνικό
success story, λίγες εβδομάδες πριν από τις ευρωεκλογές.
Ας ξεκινήσουμε με έναν ζοφερό απολογισμό
[2] των δημόσιων εισφορών που διατήρησαν ζωντανή την Eurobank και
βοήθησαν στο να παραμείνουν λειτουργικά τα ATM της, μετά την πλήρη
αφερεγγυότητα και απόλυτη χρεοκοπία της τράπεζας. Οι ιδιοκτήτες της δεν
συνεισέφεραν ούτε ένα ευρώ προς τη διάσωσή της, και κανείς άλλος ιδιώτης
επενδυτής δεν τόλμησε να συμμετάσχει στην αύξηση μετοχικού κεφαλαίου
της τράπεζας. Το επίσης αφερέγγυο ελληνικό κράτος μπήκε στο χορό
«λούζοντας» την Eurobank με χρήματα τα οποία οι Έλληνες φορολογούμενοι
δανείστηκαν από το αρχικό ταμείο διάσωσης της Ευρώπης, το Ευρωπαϊκό
Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΕΤΧΣ).
Το 2013 και μόνο, το ελληνικό κράτος
ήταν ο μοναδικός αγοραστής της έκδοσης μετοχών έκτακτης ανάγκης της
Eurobank. Μέσα από το ελληνικό υποκατάστημα του ΕΤΧΣ (το λεγόμενο
Ελληνικό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας), το κράτος επένδυσε €5,8
δισ., πληρώνοντας €1,54 ευρώ ανά μετοχή, αποκτώντας έτσι το 95% του
μετοχικού κεφαλαίου της τράπεζας.
Το κράτος αγόρασε επιπλέον προνομιούχες μετοχές αξίας €1,25 δισ.
Στη συνέχεια, παρέδωσε την Postbank στη
Eurobank αφότου είχε ξοδέψει €4,06 δισ. για την Postbank ώστε να καλύψει
το «κενό χρηματοδότησης», και άλλα €550 εκατ. νέων κεφαλαίων για την
ανακεφαλαιοποίησή της.
Για να «βοηθήσει» την Eurobank να
απορροφήσει μία μικρή, διεφθαρμένη, αποτυχημένη τράπεζα (την Proton
Bank), το κράτος δώρισε στην Eurobank €760 εκατ. για να καλύψει το «κενό
χρηματοδότησης» της Proton, και άλλα €550 εκατ. νέων κεφαλαίων.
Ακόμη €760 εκατ. δωρίστηκαν, και πάλι
από το κράτος, στην Eurobank για την κάλυψη του κενού χρηματοδότησης
μίας ακόμη μικρής τράπεζας (της Aspis), την οποία απορρόφησε η Eurobank.
Συνολικά, το χρεοκοπημένο ελληνικό
κράτος παρέδωσε στη Eurobank το συνολικό ποσό των €13,3 δισ., το οποίο
μεταφράζεται και στο 7,3% του ΑΕΠ. Λίγους μήνες αργότερα, στην νέα
έκδοση μετοχών που έλαβε χώρα πριν από μερικές εβδομάδες, συνέβησαν τα
ακόλουθα, με την έγκριση της κυβέρνησης και της τρόικας:
Δεν επιτράπηκε στο κράτος να συμμετάσχει (μέσω του Ελληνικού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας) στην έκδοση νέων μετοχών.
Επιτράπηκε στους ιδιώτες επενδυτές να
αγοράσουν νέες μετοχές με έκπτωση 80% από την τιμή που είχε πληρώσει το
κράτος μόλις λίγους μήνες πριν –πλήρωσαν το εξευτελιστικό ποσό των 31
σεντς ανά μετοχή, ενώ το κράτος είχε ξοδέψει 154 σεντς ανά μετοχή.
Η τιμή που καταβλήθηκε ανά μετοχή από
τους ιδιώτες πιστωτές (των 31 σεντς ανά μετοχή) δεν ήταν μόνο πολύ
χαμηλότερη από την τιμή που είχε καταβάλει το κράτος λίγους μήνες πριν,
αλλά και χαμηλότερη από την αξία της μετοχής στο Χρηματιστήριο Αθηνών
κατά τη στιγμή της έκδοσης μετοχών.
Για να καλύψει τα νώτα της, η
κυβέρνηση πέρασε μία νομοθεσία μέσω του Κοινοβουλίου η οποία, χωρίς
αιδώ, χορήγησε εσαεί ασυλία από ποινικές διώξεις σε αυτό το θέμα στο
διοικητικό συμβούλιο του Ελληνικού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής
Σταθερότητας –επειδή συμφώνησε, ενάντια στα συμφέροντά του, να μη
συμμετάσχει στην έκδοση νέων μετοχών.
Ως αποτέλεσμα της νέας έκδοσης μετοχών,
οι ιδιώτες επενδυτές (συμπεριλαμβανομένων και των συνήθων hedge funds)
πλήρωσαν €2,86 δισ. και απέκτησαν το 65% μίας τράπεζας για την οποία το
ελληνικό κράτος είχε μόλις ξοδέψει €13,3 δισ. Δεδομένου ότι η συμμετοχή
του κράτους στην Eurobank έχει πλέον μειωθεί στο 35% του μετοχικού
κεφαλαίου, το οποίο έχει υποτιμηθεί ως αποτέλεσμα του ξεπουλήματος, το
υπόλοιπο των ιδίων κεφαλαίων του κράτους μειώθηκε σε μόλις €2 δισ.
Για να ανακεφαλαιώσουμε, το κράτος έσωσε
τη Eurobank, με κόστος τουλάχιστον €13,3 δισ. για τον Έλληνα και τον
Ευρωπαίο φορολογούμενο. Λίγους μήνες αργότερα παρέδωσε τα κλειδιά της
τράπεζας σε μία κοινοπραξία που αποτελείτο από τους υφιστάμενους
μετόχους της και ξένα κεφάλαια (κυρίως hedge funds), διατηρώντας
κεφάλαια ύφους €2 δισ.
Θα μπορούσε το κράτος να είχε ενεργήσει
με διαφορετικό τρόπο, χωρίς να θέσει σε κίνδυνο την τράπεζα και χωρίς να
φορτώσει τον Έλληνα φορολογούμενο με επιπλέον χρέος €10 δισ.; Έναν
φορολογούμενο, ο οποίος δεν θα έχει πλέον καμία εναλλακτική λύση (λόγω
προσωπικής του/της πτώχευσης) από το να μεταφέρει κομμάτι των απωλειών
σε άλλους ευρωπαίους φορολογούμενους (μέσω της αναπόφευκτης
αναδιάρθρωσης του χρέους, η οποία έρχεται λίαν συντόμως);
Μία λύση, η οποία είναι μάλιστα συνεπής
και με τις δεσμεύσεις διάσωσης της Ελλάδας, θα ήταν το κράτος να
επενδύσει αυτό τα €2,86 δισ. που προήλθαν από τη νέα (2014) έκδοση
μετοχών, αποσύροντάς τα από τα υπολειπόμενα δάνεια διάσωσης τα οποία το
ελληνικό κράτος εξακολουθεί να έχει κρυμμένα στο ΕΤΧΣ.
Με αυτόν τον τρόπο, το κράτος θα είχε
διατηρήσει τον έλεγχο της τράπεζας και ο φορολογούμενος θα επωφελούταν
πλήρως από οποιαδήποτε μεσοπρόθεσμη ανάκαμψη. Για μία κυβέρνηση που έχει
μόλις σπαταλήσει €13,3 δισ. για την Eurobank, και δεδομένων των δικών
της εκτιμήσεων περί βελτίωσης της τιμής των τραπεζικών μετοχών, το να
πληρώσει άλλα €2,86 δισ. για να διατηρήσει τον έλεγχο και να ανακτήσει
την τεράστια επένδυσή της θα αποτελούσε προτεραιότητα, αν αυτή η
κυβέρνηση έβαζε τα συμφέροντα των πολιτών της πάνω από τα συμφέροντα των
τραπεζιτών.
Είναι ενδιαφέρον να ρίξουμε μια ματιά
στο επιχείρημα που χρησιμοποιήθηκε από την κυβέρνηση για να εξηγήσει
γιατί δεν το έκανε αυτό και για να δικαιολογήσει το βαθύ «κούρεμα», και
μάλιστα μέσα σε τρελή βιασύνη, όσον αφορά την επένδυσή της στη Eurobank.
Το επιχείρημά τους ήταν ότι, επειδή η Πειραιώς και η Alpha επέστρεφαν
στην ιδιωτική ιδιοκτησία, «το να κρατούσαν την Eurobank δημόσια για λίγο
καιρό ακόμα θα έβλαπτε τη φήμη της στην αγορά!» Μπορείτε να φανταστείτε
την RBS να παραχωρείται σε hedge funds από την Βρετανική κυβέρνηση, με
τεράστιο κόστος για τους Βρετανούς φορολογούμενους, προκειμένου να
αποφευχθεί το στίγμα της δημόσιας ιδιοκτησίας; Ειλικρινά, εγώ αδυνατώ να
το φανταστώ.
Ένα άλλο συναρπαστικό επιχείρημα (ως
προς το θράσος του) υπέρ του ξεπουλήματος της Eurobank είναι ότι η
απώλεια του κράτους (άνω των €10 δισ.) είναι της ίδιας τάξης με την
απώλεια της Eurobank στο PSI του 2012, από το οποίο η τράπεζα έχασε €9,4
δισ. Είναι ξεκάθαρο ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν αντιλαμβάνεται την
έννοια του μη ανακτήσιμου κόστους και δεν έχει καμία αίσθηση της
πρωταρχικής της ευθύνης προς τους πολίτες –και όχι προς τους τραπεζίτες
(οι οποίοι εξάλλου επέλεξαν να συσσωρεύσουν ομόλογα του Ελληνικού
Δημοσίου πριν από το 2012).
Θα ήθελα να προσθέσω και μία τελική
σημείωση, η οποία απευθύνεται στους Ιρλανδούς αναγνώστες: Σημειώστε ότι
οι επενδυτές στους οποίους η ελληνική κυβέρνηση παρέδωσε τα κλειδιά της
Eurobank περιλαμβάνουν την Fairfax, την WLR, την Fidelity κ.λπ. Με άλλα
λόγια, τους μεγαλύτερους μετόχους της Τράπεζας της Ιρλανδίας, από την
οποία έβγαλαν αξιοπρεπέστατες επιστροφές του 280%. Από αυτή την έννοια,
τα success stories Ελλάδας και Ιρλανδίας έχουν αρχίσει να ενώνονται…
[1] Έχοντας προβλέψει πριν από
οποιονδήποτε άλλον στην Ευρώπη ότι το κοινό νόμισμα της ένωσης θα
ονομαζόταν «ευρώ», η πονηρή ελληνική οικογένεια εφοπλιστών καταχώρησε
την ονομασία «Eurobank» προτού να προλάβει η Ευρωπαϊκή Ένωση να
μπλοκάρει την χρήση του ονόματος από μία ιδιωτική τράπεζα.
[2] Το άρθρο αυτό βασίζεται σε έρευνα του Ηλία Καραβόλια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου