ΣΥΝΟΛΙΚΟ ΧΡΕΟΣ: Αποτελεί το μεγαλύτερο πλεονέκτημα της Ελλάδας, ενώ το τεράστιο, το μοναδικό ίσως πρόβλημα της είναι η Πολιτική – η κάκιστη διαχείριση

Στο άρθρο μας «Γερμανικές Επανορθώσεις» αναφερθήκαμε στο γεγονός ότι, το συνολικό χρέος της χώρας μας (δημόσιο και ιδιωτικό), είναι από τα χαμηλότερα μεταξύ των ανεπτυγμένων κρατών – όπως φαίνεται από τον Πίνακα Ι, το οποίο επαναλαμβάνουμε:

ΠΙΝΑΚΑΣ IΙ: Συνολικά χρέη 2011, δημόσια και ιδιωτικά, ως ποσοστό επί του ΑΕΠ

Χώρα	Σύνολο	Τράπεζες	Επιχειρήσεις	Νοικοκυριά	Δημόσιο
Ιρλανδία	1.166	689	245	123	109
Μ. Βρετανία*	847	547	118	101	81
Ιαπωνία	641	188	143	77	233
Ισπανία	457	111	192	87	67
Γαλλία	449	151	150	61	87
Βέλγιο	435	112	175	53	95
Πορτογαλία	422	61	149	106	106
Ιταλία	377	96	110	50	121
Η.Π.Α.	376	94	90	92	100
Ελλάδα	333	22	74	71	166
Γερμανία**	321	98	80	60	83

Πηγή: MM (IMF)

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Διαπιστώνοντας τώρα ότι, το τεράστιο αυτό πλεονέκτημα της Ελλάδας δεν έγινε αρκετά κατανοητό, κρίνουμε σκόπιμο να παραθέσουμε μία μικρή ανάλυση, η οποία βοηθάει στην καλύτερη συνειδητοποίηση του.

(α) Εάν το συνολικό χρέος, παραμένοντας ως έχει (333%), επιμεριζόταν σε 80% δημόσιο και 253% ιδιωτικό, η χώρα μας δεν θα αντιμετώπιζε κανένα πρόβλημα δανεισμού.

(β) Η επιθυμητή αύξηση του ιδιωτικού χρέους θα προερχόταν από τις επενδύσεις των ιδιωτών, οι οποίοι θα χρεωνόταν φυσικά για να επενδύσουν. Για παράδειγμα, θα αγόραζαν με δόσεις (επί πιστώσει) μηχανήματα, κτίρια κλπ., τα οποία θα χρησιμοποιούσαν για την παραγωγή προϊόντων.

(γ) Οι επενδύσεις θα βοηθούσαν στη μείωση των ελλειμμάτων του εμπορικού μας ισοζυγίου, αφού θα παρήγαμε ξανά, θα εισήγαμε λιγότερα προϊόντα και θα εξήγαμε περισσότερα.

(δ) Οι επενδύσεις θα βοηθούσαν επίσης στην αύξηση τόσο του ΑΕΠ, όσο και των εσόδων του κράτους (υψηλότερα λόγω μεγαλύτερου ΑΕΠ και όχι από τη σημερινή υπερφορολόγηση, η οποία σε τελική ανάλυση ενισχύει τη φοροδιαφυγή και μειώνει τα έσοδα), οπότε θα περιόριζαν σημαντικά τα ετήσια ελλείμματα του προϋπολογισμού.

Κατ’ επέκταση,

(ε) οι επενδύσεις και η εξ αυτών χρέωση του ιδιωτικού τομέα, θα μείωναν σταδιακά το δημόσιο χρέος, «παράγοντας» πρωτογενή πλεονάσματα, θα περιόριζαν την ανεργία, αφού θα δημιουργούσαν νέες θέσεις εργασίας, μειώνοντας τα επιδόματα ανεργίας και αυξάνοντας τις εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία κοκ. (αναπτυξιακή πολιτική).

Έτσι λοιπόν, αφενός μεν θα αυξανόταν το ιδιωτικό χρέος, αφετέρου θα μειωνόταν το δημόσιο – μέχρι εκείνο το σημείο όπου, το δημόσιο χρέος θα ήταν πλέον διαχειρίσιμο. Προφανώς, οι δυνατότητες αυτές δεν υπάρχουν σε εκείνες τις χώρες, οι οποίες έχουν υψηλό συνολικό χρέος (Πίνακας Ι).

Ειδικά όσον αφορά τη χώρα μας, το πρόβλημα της μη χρέωσης, άρα και των μη επενδύσεων του ιδιωτικού τομέα, οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στην Πολιτική (διαφθορά, διαπλοκή, έλλειψη φορολογικού/επενδυτικού πλαισίου, γραφειοκρατία κλπ.).

Αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει ότι και αν αποφασιστεί από τη σημερινή σύνοδο κορυφής – ενώ δεν εξαρτάται ούτε από τη Γερμανίδα καγκελάριο, ούτε από τη διαγραφή χρέους, ούτε από κανέναν άλλο, αλλά μόνο από εμάς. Αντίθετα, όσο χρέος και αν διαγραφεί, η Ελλάδα δεν πρόκειται να διασωθεί και θα μεταβληθεί σε προτεκτοράτο, εάν δεν ανακτηθεί η εμπιστοσύνη των Πολιτών προς την Πολιτεία και εάν δεν επενδύσουμε εμείς οι ίδιοι.

Περαιτέρω, εάν οι Πολίτες εμπιστευόταν την Πολιτεία (η απόλυτα δικαιολογημένη έλλειψη εμπιστοσύνης εκ μέρους τους είναι το μεγαλύτερο μειονέκτημα της Ελλάδας τα τελευταία τριάντα χρόνια), θα μπορούσαν επί πλέον να χρηματοδοτήσουν το δημόσιο χρέος, αγοράζοντας οι ίδιοι τα ομόλογα του (όπως συμβαίνει στην Ιαπωνία η οποία, με δημόσιο χρέος 230% του ΑΕΠ της, δεν αντιμετωπίζει κανένα πρόβλημα). Εάν τώρα οι κάτοχοι των ομολόγων του δημοσίου ήταν Έλληνες, η χώρα μας δεν θα αντιμετώπιζε απολύτως κανένα πρόβλημα απώλειας της Εθνικής της κυριαρχίας.

Επίσης, οι πολίτες θα έφερναν τις καταθέσεις τους από το εξωτερικό πίσω στις Ελληνικές τράπεζες, θα συμμετείχαν στην εισαγωγή νέων επιχειρήσεων του δημοσίου στο χρηματιστήριο, θα αγόραζαν μετοχές όλων των κοινωφελών επιχειρήσεων, έτσι ώστε να μην ξεπουληθούν στο Καρτέλ, θα λάμβαναν μέρος στην αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας του κράτους και πολλά άλλα.

Ειδικά όσον αφορά τις τράπεζες μας, αντιλαμβάνεται κανείς αμέσως ότι, είναι οι μακράν λιγότερο χρεωμένες στον πλανήτη. Τα προβλήματα τους δεν προέρχονται από τα χρέη τους, αλλά από το γεγονός ότι, έχουν στην κατοχή τους ομόλογα μίας χώρας, η οποία οδηγείται από την Πολιτική στη χρεοκοπία, κινδυνεύοντας να χάσουν περιουσιακά στοιχεία αξίας περί τα 50 δις €.

Επίσης από το ότι, τόσο τα νοικοκυριά, όσο και οι Ελληνικές επιχειρήσεις, αδυνατούν να αποπληρώσουν τα δάνεια τους (επισφάλειες), επειδή η χώρα μας έχει καταδικαστεί σε ύφεση (ανεργία, στασιμοπληθωρισμός κλπ.), από τους μπράβους των τοκογλύφων, στα πλαίσια των δικών τους σχεδίων (μεσοπρόθεσμο κλπ.). Επομένως, εάν δεν διώξουμε αμέσως το ΔΝΤ, δεν πρόκειται να υπάρξει μέλλον για τα παιδιά μας, όσα δάνεια και αν μας διαγράψουν.

Ολοκληρώνοντας τονίζουμε ακόμη μία φορά ότι, το τεράστιο αλλά μοναδικό πρόβλημα της Ελλάδας είναι η Πολιτική – η κάκιστη διαχείριση των οικονομικών της χώρας μας δηλαδή από τις κυβερνήσεις και όχι ο αριθμός των ΔΥ, ο ιδιωτικός τομέας, η απελευθέρωση των επαγγελμάτων ή οτιδήποτε άλλο. Το πρόβλημα αυτό δεν πρόκειται να μας το λύσει προφανώς η έξοδος από το ευρώ και η επιστροφή μας στη δραχμή, στην οποία αρκετοί αναφέρονται (μάλλον ανεύθυνα) - αλλά μία ευρύτερη πολιτική αλλαγή, στα παρακάτω πλαίσια:

ΑΜΕΣΗ, ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

“Μεταξύ όλων των «εφαρμογών» της Δημοκρατίας, η ομοσπονδιακή οργάνωση ενός κράτους είναι η πλέον αποτελεσματική - καθώς επίσης η συγγενέστερη. Το ομοσπονδιακό σύστημα οριοθετεί και περιορίζει την απόλυτη κυριαρχία της κρατικής εξουσίας, επειδή την τεμαχίζει σε επί μέρους κομμάτια - παραχωρώντας στην κεντρική κυβέρνηση μόνο ορισμένα, ακριβώς προκαθορισμένα δικαιώματα. Είναι το μοναδικό μέσον, με το οποίο ελέγχεται όχι μόνο η εξουσία της πλειοψηφίας του λαού (κυβερνών κόμμα) αλλά, επίσης, η λαϊκή κυριαρχία” (Lord Acton).

Σύμφωνα με την παραπάνω «ρήση», η ομοσπονδιακή δομή ενός κράτους είναι το πλέον εύφορο έδαφος για να ανθήσει η Άμεση Δημοκρατία. Στην περίπτωση δε της χώρας μας, η οποία χρειάζεται απαραίτητα μία ασφαλή, «αποκεντρωμένη» πολιτική δομή, θα μπορούσε να συμβεί, εάν οι περιφέρειες (Καλλικράτης) μετεξελίσσονταν σε ομοσπονδιακά κρατίδια – κάτι που δεν είναι πολύ δύσκολο στην εφαρμογή του, ενώ μπορεί να μας προφυλάξει από εσφαλμένες «λαϊκές ετυμηγορίες», οι οποίες παραδίδουν την απόλυτη εξουσία σε «κόμματα ενός ανδρός», τα οποία υπεξαιρούν την ψήφο με παραπλανητικές υποσχέσεις.

Βασίλης Βιλιάρδος (copyright)

Αθήνα, 26. Οκτωβρίου 2011

http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2464.aspx